10 april 2014, dag 001
Op deze dag kwam alles bij elkaar. Na een lange voorbereiding van plannen maken, huis verkopen, verhuizen, spullen opslaan, bijna een half jaar in een vakantiehuisje wonen, afspraken maken, ons eerste kleinkind verwelkomen, verscheping van onze kampeerauto regelen, vliegreizen boeken, hotels boeken, verzekeringen afsluiten, vaccinaties laten zetten, pinpasjes updaten, afscheid nemen en nog veel meer, hebben we Nederland verlaten.

We zijn met onze GeoCruiser naar Rosengarten zum Kiekeberg gereden, een klein dorpje ten zuidwesten van Hamburg. Daar hadden we een hotelkamer geboekt. Zo konden we de volgende morgen op ons gemak in Hamburg de juiste kade opzoeken en onze GeoCruiser daar voor verscheping naar Halifax (Canada) inleveren.
Onderweg naar Hamburg, op één van de parkeerplaatsen, strekten we even de benen. Een koppel uit Noorwegen stopte hun Land Cruiser naast de onze.
We raakten in gesprek: en ... waar gaat de reis heen, vroeg de Noorse man? Gaan jullie naar Denemarken of Noorwegen? Ons antwoord verwachtte hij niet. We vertelden dat we onderweg waren naar Zuid-Amerika. Na enige uitleg over verscheping naar Canada verdween hun verbazing en deden zij de monden weer dicht en keken ze weer normaal uit de ogen.
Deze reactie gaf aan hoe bijzonder onze reis is. We hebben deze dag elkaar steeds weer even wakker geschud: hé, we zijn eindelijk onderweg, zeven jaar voorbereiding en nu rijden we onze eerste dag, onze eerste rit van onze grote droomreis. We zijn aan onze Pan-Americana reis begonnen.

De eerste etappe was 388 km lang, het was een goede start. De GeoCruiser reed als een zonnetje.

Het hotel lag op een heuvel met uitzicht op Hamburg, maar het hotel was vergane glorie. Op onze kamer hadden we geen WiFi, waardoor we geen e-mails konden ontvangen.
De eerste spot is verzonden.

GeoCruiser, zum Kiekeberg

11-04-2014, dag 002
Na onze eerste hotelovernachting aten we een geweldig ontbijt, we hebben genoten van verschillende vissoorten, kazen, salades en ander heerlijk broodbeleg.
Voor we verder reden, hebben we op de parkeerplaats het laatste zand van de auto geborsteld, want de auto moest zandvrij in de haven worden afgeleverd.

Van de Kiekeberg reden we eerst naar het volgende hotel, hotel Hagemann, in Hamburg. Daar wilden we eerst de bagage, die we meenemen in het vliegtuig, onderbrengen. Dit hotel ligt op loopafstand van de kade waar we de auto gingen wegbrengen voor de verscheping naar Halifax, Canada. Op het laatst hebben we de achterdeur extra gezekerd met staalkabel en hangslot, zodat het moeilijker is om de auto open te breken.

Na een korte rit en wat navragen, vonden we de goede kade. Het havenbedrijf werkt daar zeer professioneel en we werden er snel geholpen. Het was ons ontschoten, dat er maar één persoon de afgeschermde kade op mocht rijden. We waren nauwelijks binnen de hekken of Nettie werd al uit de auto gevist en buiten de hekken gebracht. Na wat wachten op de juiste mensen, werd de auto netjes ontvangen, geregistreerd en op mogelijke schade beoordeeld. Alle krassen en andere onregelmatigheden werden genoteerd. Onze GeoCruiser hebben we achtergelaten tussen grote trucks, graafmachines, campers, tractoren, e.d.
Het was vreemd onze kampeerauto, ons huisje voor de komende jaren, met onze spullen daar zo achter te laten, maar het voelde goed aan en dat gaf ons rust.

We hoopten dat het vaarschema niet voor een derde keer zou veranderen. Op 27 april zou onze kampeerauto volgens schema in Halifax aankomen.
Ons wachtte nog een wandeling van ongeveer 4 km terug naar het hotel, waar we een deel van onze bagage hadden achtergelaten. Gelukkig kwamen we een Imbiss (koffietent) tegen. Daar hebben we een flinke bak koffie gedronken; we waren er aan toe. Na de koffie liepen we op ons gemak langs een oud deel van de havens, naar het hotel. De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan, dat was voor het eerst in meer dan een week.

12-04-2014, dag 003
In hotel Hagemann Novum sliepen we goed, ondanks de hoogspanningsmasten en een zware GSM-zendmast op honderd meter afstand van het hotel. Dit hotel is wat moderner ingericht dan de Kiekeberg en het ontbijtbuffet was er prima.
We hebben wat geluierd en wat klusjes gedaan. We waren te duf om er op uit te gaan, daar hebben we aan toegegeven.

13-04-2014, dag 004
Na het ontbijt zijn we een eind gaan wandelen. We liepen langs de Spreehafen, deze haven was tientallen jaren geleden een rusthaven voor rivierschepen. Dit deel van de haven is intussen flink verzand. De woonboten lagen bij eb scheef op de havenbodem en waar een vaargeul zou moeten zijn, waren er zandplaten droog gevallen.
In onze hotelkamer deden we nog wat klusjes, waar we tot dan toe geen tijd voor hadden in de voorbereidingstijd.

Hamburg, gezien vanuit Spreehafen

14-04-2014, dag 005
Deze dag was het erg slecht weer in Hamburg, er vielen zware slagregens en die hielden ons binnen. We maakten onze bagage klaar voor de volgende etappe van deze reis en we hielden ons bezig op het internet.

15-04-2014, dag 006
Het werd tijd ons hotel in te ruilen voor een hotel dichtbij het vliegveld. In feite hadden we een hotel uitgekozen op nog geen honderd meter van de vertrekhal van Hamburg Airport. Na het gebruikelijke stevige ontbijt, pakten we alles in en stapten we op de hoek van de straat in een stadsbus. Na enkele haltes stapten we over op een sneltram naar het centraal station van Hamburg. Daar stapten we over op een andere sneltram naar het vliegveld. Het verliep allemaal goed en snel. Een kaartje naar het vliegveld voor een tocht van bijna een uur kostte ons €3,00 per persoon.
We kwamen veel te vroeg in het vliegveldhotel aan, maar we konden inchecken en er was al een kamer vrij voor ons.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, verkenden we de vertrekhal. Inchecken voor onze vluchten lukte nog niet. Dat kon wel via internet, maar dan moesten we de boarding-kaarten zelf uitprinten en wij reizen zonder A4-printer. Dus inchecken via het www lieten we zitten. Op de dag van vertrek zouden we dat in de vertrekhal doen.

Hamburg Airport, Radisson Blu hotel

Hamburg Airport, moderne vertrekhal

16-04-2014, dag 007
Om vier uur, vroeg in de ochtend opstaan, daar willen we geen gewoonte van maken. Er was niet aan te ontkomen. We liepen om kwart over vijf bepakt en bezakt naar de vertrekhal. We waren ruim op tijd. Langzaam kwam het vertrek nabij. Bij het inchecken, waren onze reistassen onder gewicht, dat wisten we. De controles waren streng in Hamburg. Alles waar metaal in zat, moest apart door de scanner geschoven worden, net als de grotere elektronische apparaten. Op kousenvoeten liepen we zelf door een scanpoortje. We mochten mee.
We vlogen met een Airbus 319 van GermanWings. Het was een uurtje vliegen naar Londen en we kregen onderweg zowaar iets te eten en te drinken.

Hamburg Airport

Op London Heathrow gingen we weer door de paspoortcontrole, hier was de controle buitensporig streng. Nettie had een camera, een E-reader en een bloedsuikermeetapparaatje in haar rugzak zitten. Dat kon de douane op het scannerscherm allemaal niet thuisbrengen. De meeste handbagage werd opzij geschoven en we kregen een speciale behandeling. Nettie d'r spullen werden allemaal uitgepakt en ook nog eens op drugs gecontroleerd. Niets aan de hand dus. En dan wilden ze ook nog eens dat we zouden opschieten; wat opschieten . . . had ons met rust gelaten, dan hadden we allang door kunnen lopen.
We bleven vriendelijk en glimlachen. We hadden bijna drie uur voor deze stop-over. De grote reistassen werden doorgeladen naar ons volgende vliegtuig, dus naar Halifax (tenminste daar hoopten we op). Daarna checkten we in voor onze vlucht naar Halifax. We hadden een ticket van Lufthansa, maar we vlogen met Air Canada; voor ons maakte dat geen verschil. Pas drie kwartier voor vertrek werd ons vliegtuig een gate toegewezen.
Een drankautomaat ontfutselde ons nog €2,50 aan munten en gaf daarna niet thuis, dus geen flesje water om onze dorst nog even te lessen. En om tegen zo'n kast aan te schoppen, ging ons net iets te ver. We namen ons verlies met waardigheid, grrrrr.

Het vliegtuig naar Halifax was een Boeing 767 en net als in het vorige vliegtuig, hadden we genoeg beenruimte. De vlucht verliep soepel en op geregelde tijden kregen we eten of drinken. Na zes uur vliegen waren we in Halifax, dat was om half twee in de middag, lokale tijd.
De douane in Canada werkte erg langzaam, maar was vriendelijk. Het was voor het eerst tijdens al onze vliegreizen, dat we gezellig hebben staan keuvelen bij de douane, we konden er zelfs lachen. Door de gezelligheid vergat de douanebeambte een stempel in Rob's paspoort te zetten; hoe kon ze dat nu doen. Dat werd nog even recht getrokken. We hebben extra dikke paspoorten aangeschaft om veel stempels te kunnen ontvangen en we wilden deze stempel ook hebben.
Oh ja, onze grote reistassen waren meegekomen.

Een mailtje 's ochtends vroeg uit London naar een shuttle-bus bedrijf in Halifax, bleef onbeantwoord. Dus namen we op het vliegveld een taxi voor een rit van 35 km naar ons verblijfadres in Halifax.
Om drie uur werden we met een flinke bos gele en paarse tulpen verwelkomd door Mary, de verhuurster van het huisje. Dit huisje hadden we voor 19 dagen gehuurd. We hebben daarvoor gekozen, omdat het goedkoper was dan een hotelkamer. In onze "Urban Cottage" waren we van alle gemakken voorzien en we hoefden niet iedere keer duur eten te kopen.
Het was een lange dag en we waren erg moe. Om acht uur 's avonds zijn we gaan slapen.

Halifax, Urban Cottage	Halifax, Urban Cottage, naast de kerk

17-04-2014, dag 008
We waren vroeg op, een gevalletje 'jetlag'. We moesten boodschappen doen. Mary had ons op een stadsplattegrond laten zien waar we een supermarkt konden vinden. Het was ongeveer twee kilometer lopen. Ons onderdak lag vrij centraal op het schiereiland waarop Halifax ligt. We konden de meeste afstanden lopend afleggen.
Het weer was koud, er stond een gure wind, maar de zon scheen. We vonden een Walmart. Het viel ons op dat er een deprimerende sfeer hing.

De lente moest nog beginnen op Nova Scotia, de eerste krokussen stonden net in bloei. Er is hier een zeer strenge winter geweest en op televisie zagen we beelden van gebieden in New Brunswick, die 12 meter onder water stonden. Bruggen over rivieren werden weggeveegd door kruiend ijs.
Als onze kampeerauto in Halifax is aangekomen, zien we wel of het mogelijk is om Nova Scotia en New Brunswick, de aangrenzende provincie, te verkennen.

18-04-2014, dag 009
Op 2 april ontvingen we informatie dat het RoRo-schip "Atlantic Compass" met onze GeoCruiser op 18 april uit de haven van Hamburg zou vertrekken. Het schip zou dan 27 april in Halifax moeten aankomen.
De werkelijkheid wees uit dat het schip op 18 april nog in Gotenburg was en zou vertrekken naar Antwerpen. Hamburg was nog niet eens in beeld. Gelukkig hebben we met de huur van het huisje rekening gehouden met een vertraging van maximaal zeven dagen.
We zochten contact met onze verschepingsagent in Duitsland en hij reageerde verrast; hij zou een en ander uitzoeken. Wat bleek, de rederij had de vaarschema's helemaal omgegooid. Het gevolg daarvan was dat onze kampeerauto met een ander schip naar Halifax zou worden verscheept. Op zich was dat geen probleem, maar het schip zou pas op 27 april uit Hamburg vertrekken. Volgens de oorspronkelijke afspraak was dat de datum van aankomst van onze kampeerauto in Halifax. De auto zal tien dagen later, op 7 mei, aankomen.
We hadden ons huisje tot en met 5 mei gehuurd. Dus er ontstond nog een extra probleem. We konden de huur van dit huisje niet verlengen, gelukkig konden we voor een extra week een ander appartement in Halifax huren.

Voor deze dag waren dat genoeg problemen. Een wandeling naar het stadscentrum hielp onze gedachten te verfrissen, want er stond een gure wind. Eigenlijk was het een ongure wind, zo koud.
Het was goede vrijdag en alles was gesloten.

Halifax, Macdonald Bridge

Halifax, "Old Town Clock"

19-04-2014, dag 010
Terwijl wij in Halifax zaten te wachten, stond onze kampeerauto nog enkele weken in Hamburg op de kade. We zijn net van huis of onze reis is al tot stilstand gekomen.
Halifax was nog in winterslaap, met de Paasdagen was vrijwel alles gesloten en het toeristenseizoen moest nog beginnen. Gelukkig konden we onze boodschappen doen. Deze keer deden we boodschappen bij de buurman van Walmart, bij Sobeys. Deze supermarkt is een stuk duurder. Bier en wijn zijn heel erg duur en die koop je in afgescheiden winkels.
We deden alles lopend in Halifax. We probeerden zo onze conditie wat op te bouwen. De dichtstbijzijnde winkels waren op 2 km afstand en we moesten hier en daar flinke hellingen nemen.
We hebben erover gedacht voor de tijd dat we in Halifax zijn een autootje te huren, maar dat was duur, heel erg duur. De kosten van autohuur vielen nog mee, maar alles dekkende verzekeringen verdubbelden de huurprijs ruim. Daar hebben we vanaf gezien. Gelukkig was het droog en scheen de zon regelmatig.
In de supermarkt hadden we een kannetje bronwater gekocht, want het kraanwater is sterk gechloreerd in Halifax en is vrijwel niet drinkbaar. Bij thuiskomst bleek dat het kannetje water geen verzegeling meer had, dus . . . kiepten we vier liter drinkwater zo de afvoer in.

20-04-2014, dag 011
Eerste Paasdag; het weer was mooi, maar het bleef koud. De temperatuur kwam hier niet boven de 8° Celsius. We maakten een wandeling naar het zuiden, naar de Northwest Arm. Dit is een fjordachtige zeearm. Maar we zitten hier op Nova Scotia (Nieuw Schotland) dus dan kun je dit het best vergelijken met een Loch. Ook hier was nog alles in winterslaap, de boothuizen zijn gesloten en in de jachthaven lagen de boten nog op de wal.

Halifax, Northwest Arm

Het verkeer in Canada is een verademing, vooral voor de voetgangers. Als je maar even laat zien dat je wilt oversteken, stopt het autoverkeer en geeft je alle ruimte. Dat is niet als in Nederland, waar nog even tig auto's voor je langs schieten. Deze rust en vriendelijkheid is kenmerkend voor de aard van de Canadezen.

21-04-2014, dag 012
We wilden een bezienswaardigheid gaan bezoeken, we wilden naar de "Citadel Hill". Dit is een heuvel die midden in de stad ligt en boven de stad uitsteekt. Er liggen verdedigingswerken op die heuvel. Het was heel erg koud, winderig en de zon scheen niet.

Halifax, kleurige huizen

Halifax, kleurige huizen en winkels

Onderweg kozen we een ander doel. Van Jos en Maria hebben we een adres gekregen van een winkel waar outdoorspullen verkocht worden. We zijn daar wezen neuzen en als onze GeoCruiser straks in Halifax is, dan hoeven we de benodigde spullen niet meer te zoeken.
Tijdens de oversteek mochten we in de kampeerauto geen gasflessen of vloeibare brandstoffen vervoeren.