13-06-2014, dag 065
New Orleans heeft afscheid van ons genomen met een hevige onweersbui. Het water kwam met bakken uit de lucht vallen. Dat gebeurde net toen we met het achterluifel in onze handen stonden om op te vouwen en we dus net geen schuilplaats meer hadden. We hebben een deel van de bagage kletsnat moeten inpakken. Dat zal wel vaker gebeuren tijdens deze reis.
Zuidelijker konden we in dit deel van de USA niet komen, we reden naar het westen, Lafayette was ons volgende doel. De stad Lafayette is het middelpunt van "bayou-country" en Cajun muziek (Zydeco). Clifton Chenier was een geweldige vertolker van deze muziek en is zelfs bezongen door Paul Simon.

Brug over de Mississippi	Rivier de Mississippi

Net buiten Lafayette vonden we weer een camping en we kregen een plekje met schaduw. Hoe lang zou het onweer nu op zich laten wachten?

15-06-2014, dag 067
Nadat we bijtijds waren opgebroken, reden we naar een cultureel centrum in Lafayette, dat zou alle dagen van de week open zijn. De folder kondigde allerlei moois aan, zoals boottocht over de bayou, Cajun-music, souvenirs en veel meer. Bij aankomst bleek deze dag en de volgende dag het centrum gesloten te zijn. Dat was dus pech.
Gelukkig hadden we ons goed voorbereid, een stad terug langs de snelweg Interstate-10, in Breaux Bridge, vonden we enkele ondernemers die boottochtjes op de bayou aanboden. Tevoren hadden we onze keuze gemaakt uit enkele aanbieders en het werd er eentje die we nog niet kenden. Het werd Norbert, hij was een kleurrijk man van bijna 80 jaar en hij verdiende wat bij met het maken van tochtjes over de bayou met zijn motorboot. Wij waren er op de bonnefooi heen gereden en een kwartier na aankomst konden we al in zijn boot stappen.

Onderweg naar de bayou

Groene reiger in de bayou

Norbert was Franstalig opgegroeid en sprak ook Engels. Met vijf toeristen aan boord maakten we een prachtige tocht over de bayou. We zagen er indrukwekkende moerasbomen, sommige ruim zevenhonderd jaar oud, schildpadden, reigers en ooievaars. In deze bayou waren ook verschillende hutjes gemaakt voor de eendenjacht.
Na een uur legde Norbert ergens aan tussen de bomen en liet ons allerlei foto's zien met grote alligators en erg grote vissen. Zijn mooiste trofeeën waren foto's van hem in twee verschillende National Geographics en in een tijdschrift van Lonely Planet. Bij deze fotoshow kregen we een klein drankje aangeboden, het was echte moon-shine (illegaal gestookte drank) en het brandde goed in de keel.
Intussen hadden we zelf nog geen alligators gezien. Dus de verhalen over de vele gators zullen wel voortkomen van jagers die met een slok op alles dubbel zagen. Norbert begon zich er ook al zorgen over te maken, maar vlak voor het einde van ons boottocht zagen we een alligator voor onze boot uitzwemmen. Het was een beest van ongeveer vijf feet (150 cm) lang. Onderwater maakt zo'n beest niet erg veel indruk.

In de bayou

Witte reiger	4 schildpadden

Watervogel in de bayou	Watervogel in de bayou

In de bayou

In de bayou	Aalscholvers in de bayou

In de boot bij Norbert aan de moon-shine

Alligator in de bayou

Alligator in de bayou

Been on the bayou

Na een kleine twee uur namen we afscheid van Norbert en de bayou, we reden westwaarts naar de staat Texas. Na de grensovergang vergaarden we weer de gebruikelijk informatie en al snel vonden we weer een camping voor de overnachting.
Een wegwijzer gaf aan dat het ruim 880 mijl (ruim 1400 km) naar El Paso was, dat ligt in de westelijke uithoek van Texas, aan de Interstate 10, waar we al op zaten. Dat was een ontmoedigende afstand, maar het gaf het formaat van de staat Texas aan. En we hadden geen haast.

16-06-2014, dag 068
De camping werd beheerd door een echtpaar die dat werk al ruim veertig jaar deed. De voorzieningen waren te smerig om te gebruiken. We wilden graag een paar dagen ergens blijven staan, maar deze camping was daar niet geschikt voor.
Onze rit voerde ons verder naar het westen. Onderweg deden we weer boodschappen om de voorraden aan te vullen. We passeerden de stad Houston. Het landschap was vrijwel vlak. We waren in de vlaktes ten westen van de Mississippi aangekomen. Van een prairiegebied was hier in het zuiden nog niet veel sprake.
In het stadje Schulenburg was een camping met goede voorzieningen. We besloten er een paar dagen te blijven staan.

Landschap in Texas	Landschap in Texas veranderde

Texas ja-knikkers (olie oppompen), oude energie

Texas windmolens, nieuwe energie

Vogel op de camping	Cardinal

19-06-2014, dag 071
We wilden vandaag weer verder. We hebben op ons gemak ontbeten en alles ingepakt. We wilden de auto starten en de startmotor kon net twee lagen ronddraaien; beide startaccu's waren helemaal leeg.
Behulpzame kampeerders schoten ons te hulp en zij probeerden onze auto met een startkabel en draaiende automotor te starten. Dat lukte niet. Er werd een garagehouder gebeld, die kon op z'n vroegst aan het eind van de dag ons verder helpen. Dus belde men een andere garage en voor we onze eigen startkabel konden opduiken, stond de tweede garagehouder al met startkabels en draaiende automotor bij onze auto. Zijn motorkap werd met een wandelstok hoog gehouden. Via zijn startkabel startte de auto direct, dat was een grote opluchting. Maar onze accu's waren nog steeds niet in orde.
Wij reden achter de garagehouder aan en twee blokken verderop was zijn garage. De accu's werden getest en daar was geen leven meer uit te halen. Tropische omstandigheden kunnen de levensduur van accu's aanzienlijk verkorten, helaas. Gelukkig had de goede man twee geschikte, nieuwe accu's op de plank staan. Die werden gemonteerd en de auto startte weer als vanouds. Hèhè, dat was een hele zorg minder.

Startaccu's vervangen

Met slechts anderhalf uur vertraging konden we onze reis voortzetten.
In de buurt van San Antonio, een grote stad in Texas, reden we op de snelweg, op de tweede rijstrook van rechts, toen een pickup-truck de snelweg opkwam. Deze truck had alle ruimte, maar hij wilde gelijk doorschuiven naar de strook waar wij al op zaten. Hij wilde ons van de weg duwen, of hij had ons niet gezien. Rob moest keihard remmen en wegsturen van de onverlaat. Er was geen tijd meer om te zien of er links van ons ruimte was om naar links te gaan, van de brokkenpiloot vandaan.
. . . Rikketik . . . ketik . . . ketik . . . , onze harten maakten dubbele salto's. We hebben de aanslag zonder kleerscheuren overleefd en de auto bleef heel. We moeten allebei erg actieve engeltjes op de schouders hebben gehad.

Het was vandaag niet helemaal onze dag; we zijn bijtijds een camping gaan opzoeken.

20-06-2014, dag 072
Na een volgende rit over de Interstate 10 besloten we in Fort Stockton onderdak te zoeken. Op de eerste camping zijn we direct weggelopen, zo slecht waren de voorzieningen en op de tweede camping werden we geweigerd, omdat we geen grote sleurhut (fifth wheel) achter de auto hadden hangen. Op de derde camping vonden we een plekje en hebben we onszelf ingeschreven. Dat deden we door middel van een envelop met onze gegevens en geld erin en dat alles in een brievenbus stoppen.

21-06-2014, dag 073
In Fort Stockton hebben we voor het eerst ons reisroute ingekort. We wisten tevoren dat we een ambitieuze route voor de USA in elkaar hadden gezet en dat we niet alles zouden kunnen bezoeken.

Texas bloem	Texas bloem

Texas cactus	Texas cactus in bloei

Big Bend NP tegen de Mexicaanse grens sloegen we over. Dat zou ons drie dagen reizen besparen. In de plaats daarvan reden we naar Carlsbad Caverns NP. Dat is een gigantisch grotten complex en daar wilden we zeker wel heen. Mede dankzij een extra uur vanwege het overschrijden van een tijdzone konden we tijd genoeg vinden aan het eind van de dag om de grotten te bezoeken. We hebben daar geen spijt van gehad.
Het was een aaneenschakeling van prachtige grotten in eigenlijk één grote grot. Het werd een onvergetelijk bezoek. Dit hadden we niet willen en mogen missen. De foto's spreken voor zich.

Carlsbad Caverns ingang

Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns	Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns	Carlsbad Caverns

Carlsbad Caverns

Aan het begin van de avond vonden we 50 km verderop een KOA-camping, duur maar wel goed voorzien.

De afgelopen dagen hebben we de natuur drastisch zien veranderen. De Bayou werden gevolgd door beboste vlaktes en de begroeiing veranderde in struiken en en kleinere planten. Uiteindelijk in de uitlopers van de Llano Estacado bleven er weinig begroeiing over. Als je van oost naar west rijdt vanaf de Mississippi dan liggen de Carlbad Caverns in de eerste bergen die oprijzen uit het vlakke land.
De fauna veranderde ook aanzienlijk. We horen heel andere vogelgeluiden, onderweg zagen we veel grote roofvogels vliegen en afgelopen nacht werden we wakker van het coyote-gehuil. Nettie zag voor het eerst een tarantula.

Onderweg in New Mexico

Onderweg in New Mexico

22-06-2014, dag 074
We hebben weer een vrije dag genomen, eventjes uitrusten en bijtanken. De dagtemperatuur kwam op 42° Celsius in de schaduw. We maakten gebruik van een grote open hal om overdag in te verblijven, onder het luifel was het veel te warm.
Twee zwagers van elkaar, uit Louisiana, waren nieuwsgierig naar onze kampeerauto en naar ons. We hebben een tijdje met ze staan kletsen. De ene man was boer en de ander was huisarts. De centrale vraag was, wat ons zo in de Verenigde Staten aantrok. Iedere keer geven we hetzelfde antwoord: de USA heeft heel veel gezichten en ons trekt de natuur en vooral de Nationale Parken.

23-06-2014, dag 075
Roswell in New Mexico stond op het programma, dat was niet zo ver rijden.
Het eerste wat gebeuren moest waren onderdelen voor de auto bestellen. Er waren wat lastige problemen met onze auto. Ten eerste waren de knipperlichten uitgevallen, terwijl de alarmknipperlichten het wel deden. Het tweede probleem was dat de eerste twee standen van de aanjager waren uitgevallen. Bij stand 3 veroorzaakte dat een kou in de auto als de airco aanstond. In overleg met Rocco van "Wheels Unlimited" in Beesd, hebben we onderdeelnummers kunnen doorgeven bij de Toyota-dealer in Roswell (Rocco nog bedankt).
We werden erg vriendelijk ontvangen bij de Toyota dealer en direct doorgeloodst naar de service-manager. Hij is gaan zoeken in de computer en is gaan rondbellen. En het zou ongeveer vier tot vijf dagen duren voor de onderdelen in huis waren. Over een van de onderdelen was nog geen zekerheid, er was er maar eentje in het hele land en de dealer in Los Angeles wilde die eigenlijk niet verkopen.
Wij hebben voorgesteld de onderdelen door te laten sturen naar Flagstaff in Arizona, waar we een week later zouden kunnen zijn. Uiteindelijk heeft Toyota in Flagstaff de onderdelen wel kunnen bestellen en die hadden ze een dag later al in huis. Er gingen wel telefoontjes aan vooraf die zelfs naar de Toyota-fabriek in Japan gingen. Een betaling met creditcard rondde de bestelling af.

Terwijl de mensen van Toyota aan het bellen waren, moesten wij wachten. Tijdens het wachten speelde het Nederlandse voetbalelftal de laatste tien minuten van de laatste wedstrijd in de poulefase tijdens de wereldkampioenschappen in Brazilië. Er zat al een oudere Amerikaanse dame te wachten en zij had partij gekozen voor de Chilenen, de tegenstander van Nederland. Wist zij veel. Uiteindelijk waren we het snel eens, net als wij, was zij ook voor de Nederlanders en we stonden al met 1-0 voor en in de extra tijd werd er nog een keer gescoord door Nederland. Iedereen was daar blij. De USA moest een paar dagen later de laatste poulewedstrijd tegen Duitsland spelen, wij hebben haar niet te veel hoop ontnomen op een goede afloop.

Roswell, New Mexico, is wereldberoemd geworden door de crash van een UFO met ruimtewezens in 1947. Er zijn toen onderzoekingen gedaan naar deze wezens en de vliegende schotel en alles is toen in de doofpot gestopt. Alles wat toch uitlekte, werd in het belachelijke getrokken en als onwaarheid bestempeld.
Wij zijn naar het museum over deze Roswell UFO-crash geweest en we hebben veel opgestoken van hetgeen er is gebeurd. Het was een leerzame middag.

Roswell, UFO-parkeerplaats met de GeoCruiser

Roswell, UFO-crash nagebootst

Roswell, UFO met buitenaardse wezens

Later in de middag zijn we nog een eind gaan rijden. We belandden in een gebergte met daarin het Mescalero Apache reservaat. Onderweg daarheen hebben we de auto een paar keer aan de kant van de weg moeten zetten wegens zware hagelbuien.
De camping die wij hadden willen bezoeken, bestond niet meer; twee jaar eerder waren er hevige bosbranden en die camping is toen in vlammen opgegaan. Wij kampeerden in Ruidoso Downs, dat lag wat lager in een dal. Het had ook veel schade door de brand opgelopen, met het herstel was men nog volop bezig.

Hagelbui

Ruidoso Downs, 2 jaar na de bosbrand

24-06-2014, dag 076
We zijn al een keer van onze globale reisroute afgeweken en we hebben daarmee een flink stuk afgesneden. Deze dag gingen we iets extra's doen. Het Apache reservaat bracht niet wat we hoopten, men had daar een casino, een golfclub, een jachtclub; dat alles past niet in onze leeftstijl.

Wij trakteerden onszelf op een heel andere attractie. We reden naar het "White Sands National Monument". Dit zijn overblijfselen van een prehistorisch binnenzee en het witte zand is eigenlijk geen zand maar gips.
Rob deed iets zeldzaams, hij zette zijn zonnebril op. Het gevaar om sneeuwblind te worden was erg groot. Wie had dat gedacht, sneeuwblind worden van gips.
Het gips (CalciumFosfaat) komt voor in de bergen boven White Sands NM en het lost op in regenwater. Het opgeloste gips stroomt met het rivierwater naar het "Witte Zand" White Sands heeft geen afvoer van water naar een lager gelegen rivier. Het is daar zo heet dat al het water ter plekke verdampt.
Het opgeloste gips kristalliseert dan uit en verwaait tot duinen.

Natuurlijk kwamen we daar op het verkeerde tijdstip aan, tegen een uur in de middag, de temperatuur ging over de 40° Celsius heen. Het was een erg onwaarschijnlijk gebied en we waren er erg van onder de indruk. De foto's spreken voor zich.

White Sands NM, ingang

White Sands NM, met de GeoCruiser

White Sands NM, fotograferen

White Sands NM, met de GeoCruiser in het gips

White Sands NM, sand-boarden op gips	White Sands NM, begroeiing

White Sands NM, begroeiing

White Sands NM, begroeiing

Laat in de middag vonden we een camping in Socorro, New Mexico.

Onderweg, na het tanken van dieselolie ging Rob aan de kassa afrekenen. Daar stond een deputy-sheriff af te rekenen en afscheid te nemen. De goede man stotterde flink. De man achter de kassa hoorde natuurlijk alles beleefd aan, want de deputy had een revolver in een holster op de heup hangen.
Toen ikzelf moest afrekenen stotterde ik ook, zoals gewoonlijk. Je zag de man achter de kassa denken, wordt ik nu in de maling genomen of hoe zit het? Gelukkig was de deputy al naar buiten gelopen, pffff . . .

25-06-2014, dag 077
Afgelopen nacht stak er een storm op. Het kleine luifel opzij van de auto waaide helemaal over het dak heen. We zijn er uit gegaan om het luifel op te ruimen. Het leek erop dat we weinig schade hadden; we hebben weer geleerd. We ritsten het zeildoek van het slaapdak verder open, de wind kon dan vrij door onze slaapzaal blazen en had daardoor minder grip op het dak. We lagen met wapperende haren in de slaapzakken. Na een paar uur is de harde wind afgenomen.

Net ten westen van de stad Albuquerque stopten we bij het "Petroglyph National Monument" (rotsgravures). Na een bezoekje aan het bezoekerscentrum, beklommen we een berg en tijdens de klim omhoog en in de afdaling vonden we allerlei mooie historische afbeeldingen. Een stukje verderop hebben we ook nog een aantal plekken met rotstekeningen bezocht.

Petroglyph NM, heuvel vol oude kunst

Petroglyph NM, uitzicht

Petroglyph NM, rotstekening

Petroglyph NM, rotstekening

Petroglyph NM, rotstekeningen	Petroglyph NM, rotstekening

Petroglyph NM, de bekendste rotstekening

Petroglyph NM, bezoekster

Na dit uitstapje reden we verder westwaarts. Sky City was ons doel. Hier ligt de Acoma Pueblo boven op de rand van een rotsplateau (Mesa). De bewoners zouden in de historie eerder Chaco Canyon en Mesa Verde hebben bewoond.
Om Sky City te kunnen bereiken, moesten we een brede laagvlakte oversteken. Daar werd Rob weer onwel. Het eerste contact in het cultureel centrum werd voor hem ook geen succes. We besloten verder niet deel te nemen aan een begeleide tour naar boven, naar de Acoma Pueblo. Zo werd dit een teleurstellend bezoek.

Acoma Pueblo in de verte

Acoma Pueblo, ingezoomd

Acoma Pueblo, eerder bewoonde Mesa

Aan het eind van de middag vonden we bij het stadje Grants, New Mexico, een redelijke camping.

26-06-2014, dag 078
Een rustige ochtend dachten we, maar we hoorden sirenes. We keken elkaar aan, die hebben we al in geen dagen meer gehoord. De sirenes kwamen steeds dichter in de buurt en op een paar meter afstand stopte die herrie. Er reden een brandweerauto, een reddingsauto en een ambulance de camping op. Ze stopten voor onze kampeerauto. We keken nog eens naar onze auto om te kijken of die misschien in brand stond, maar we zagen niets . . . . Ze kwamen voor de buurvrouw van twee plekjes verderop. Zij zat voorover gebogen op het trappetje van haar caravan. Beide dochters (ongeveer 11 en 9 jaar) zaten met tasjes om de schouders klaar om te vertrekken. Na een kwartier vertrok de hele karavaan richting uitgang van de camping en de vrouw en dochters gingen mee.

Het zegt iets over het sociale leven in Amerika. Als je een winkel in komt, wordt je begroet: "How are you doing, today?". Niet dat het iemand interesseert, want men verwacht eigenlijk geen antwoord. Op een campground in de USA groet niemand elkaar, al struikel je over elkaar.
Vreemd genoeg als men onze GeoCruiser ziet, dan wordt er volop gezwaaid. Regelmatig komt er iemand een praatje over de auto maken, want men is hier wel nieuwsgierig.
Elkaar zo maar een goedendag wensen, gebeurt hier niet. Dat doet men wel als je als klant een zaak verlaat; men wil ten slotte dat je nog eens terug komt. Zo kon het gebeuren dat de buurvrouw op de camping in nood was en wij van niets wisten. Misschien hadden we kunnen helpen.

Uitgerukte hulpdiensten op de camping in Grants

Op de historische "Route 66"

Via de stad Gallup verlieten we de staat New Mexico en kwamen we terecht in Arizona. Direct over de staatsgrens was de toeristeninformatie. Na het verzamelen van veel brochures reden we in noordelijke richting. We waren in Navajo-land. In "Canyon de Chelly NM" bezochten we vlak voor sluitingstijd het bezoekerscentrum en daarna gingen we naar de camping om de hoek. In 1976 waren we voor het eerst in Amerika en toen stond Canyon de Chelly ook al op het programma, het is er toen niet van gekomen. We waren vooral benieuwd naar de hoge vrijstaande rots "Spider Rock".
Het was einde van de middag, dus tijd om kamp te maken.

27-06-2014, dag 079
Het was zover: Canyon de Chelly (spreek: d'Shay). We kregen het advies eerst de noordelijke route te volgen en later op de dag de zuidelijke route te doen. In verband met de stand van de zon heb je dan het beste zicht op de juiste plaatsen. We hebben de noordelijke route een stuk ingekort omdat op één van de uitkijkpunten ruim 110 Navajo's zijn afgeslacht door de blanke mensen. Dat is voor Rob verkeerde energie. Er zijn eigenlijk 2 canyons, deze zijn ontstaan door 2 rivieren die in het park nog samenkomen. In de rivierdalen leven nu nog de Navajo's. Canyon de Chelly is hun cultureel centrum. Ze verbouwen er hun gewassen, houden vee, vlechten manden, maken kleedjes, sieraden en andere souvenirs voor toeristen.
De laatste 3 jaar is er geen regen meer gevallen vertelden een Navajo-vrouw. Ze moeten het water voor de irrigatie van de velden ver weg uit meertjes halen, maar die staan tegenwoordig ook droog. De vrouw vertelde dat er in het verleden jaarlijks een natte moeson was. Die tijden zijn dus al lang voorbij.

De rit langs de uitkijkpunten was een aaneenschakeling van prachtige vergezichten en kijkjes in de canyon. Er waren een aantal ruïnes, rotstekeningen (iets te ver weg), huisjes, akkers en het hoogtepunt was "Spider Rock", een alleenstaande rots van ongeveer 265 meter hoog. Bij vrijwel alle uitkijkpunten waren indianen die souvenirs verkochten. Nettie kocht er een hangertje van koper met de afbeelding van Kokopelli.
Deze dag viel er in de Canyon, ondanks de vele wolken, alweer geen regen.

Canyon de Chelly ingang

Canyon de Chelly, Hogan, historische Navajo woning

Canyon de Chelly, dal met landbouw

Canyon de Chelly

Canyon de Chelly

Canyon de Chelly

Canyon de Chelly, ruïnes

Canyon de Chelly, ruïnes

Canyon de Chelly, petrogliefen sterk ingezoomd (links)

Canyon de Chelly, petrogliefen sterk ingezoomd (rechts)

Canyon de Chelly, ruïnes

Canyon de Chelly, droge rivierbedding

Canyon de Chelly

Canyon de Chelly, dit is 'm niet

Canyon de Chelly, GeoCruiser en FJ Cruiser (goeie kleuren)

Canyon de Chelly

Canyon de Chelly, Spider Rock

Canyon de Chelly, Spider Rock

Canyon de Chelly, alles goed fotograferen

Canyon de Chelly, hagedis

28-06-2014, dag 080
Canyon de Chelly was een hoogtepunt voor ons. We reden dwars door Navajo-land naar Flagstaff, dit ligt zuidelijk van Grand Canyon NP.
De oorspronkelijke bewoners van Amerika hebben niet de beste stukken land als reservaten toegewezen gekregen, dat was te zien. Her en der hebben we in het dorre land huisjes en dorpjes gezien. In één van die dorpjes was een supermarkt, daar hebben we koffie gedronken en er iets lekkers bij genomen.
Het werd een rustige dag. We kwamen al om drie uur aan op de volgende camping, het was weer een KOA-camping. Het was goed dat we er op tijd waren, er waren verschillende festiviteiten in de stad, waardoor de camping al aardig begon vol te lopen. We hebben een redelijke plek met schaduw kunnen veroveren.

Camping in Flagstaff, luxe kampeerbussen

Camping in Flagstaff, teepees

Route van Lafayette, Louisiana naar Flagstaff, Arizona

Overzichtskaart van onze reis tot zover